Pracownia Elementów Projektowania Architektonicznego
prof. dr hab. Katarzyna K. Jeziorkowska
mgr inż. arch. Tomasz Bekas – asystent
Praca w pracowni przygotowuje do zadań projektowych w kolejnych latach studiów na Wydziale Architektury i Wzornictwa w Katedrze Architektury.
- wprowadza młodzież studiującą w UAP im. Magdaleny Abakanowicz w arkana interdyscyplinarnego projektowania,
- eksponuje elementarne etapy obszarów projektowania przestrzennego,
- uruchamia procesy poznawcze w projektowaniu,
- przedstawia i wyjaśnia pojęcia projektowe w architekturze,
- rozwiązuje szerokie spektrum problemów projektowych,
- eksponuje konieczność udoskonalania wyobraźni przestrzennej,
- otwiera obszary przestrzennych poszukiwań formalnych, konstrukcyjnych i analitycznych, w relacjach form, w skali, w transformacjach, w wariantach i wersjach rozwiązań projektowych,
- wskazuje etapy procesu projektowego,
- weryfikuje studyjne propozycje projektowe: serie modeli, szkice i rysunki techniczne,
- podejmuje interdyscyplinarny dialog i omawia każdą propozycję novum,
- akceptuje studyjne błędy projektowe jako doświadczenie,
- wskazuje elementy z potencjałem projektowym,
- wyzwala wielopłaszczyznowy proces myślenia wzbogacany twórczą intuicją, wrażliwością i zdobywaną wiedzą.
PROBLEM PROJEKTOWY – I SEMESTR
„ANTYSZEŚCIAN” Pierwsza próba projektowa na I roku Architektury – „ANTYSZEŚCIAN” jako forma kreowana bez zewnętrznych inspiracji, a jedynie jako efekt własnych studiów, przemyśleń wspomaganych wyobraźnią przestrzenną, intuicją techniczną, będącą warunkiem sine qua non funkcjonowania w świecie projektowym.
PROBLEM PROJEKTOWY – II SEMESTR
„STRUKTURY PRZESTRZENNE W WERSJACH” Projekty rozwiązywane indywidualnie według założeń losowanych z autorskiej metody dydaktycznej prof. Katarzyny K.Jeziorkowskiej „Variable space of the sign”®
Ten rok pełen pracy uświadomił mi wiele rzeczy zarówno o pełnej niuansu i piękna dziedzinie, którą jest architektura jak i o mnie samej. Problemy projektowe poruszone na zajęciach niebywale rozwinęły moją wyobraźnię przestrzenną i kreatywność. Ten nowy sposób myślenia o formie bardzo poszerzył moje horyzonty i otworzył kolejne drzwi pełne możliwości. Nie wszystko było jednak tak proste, uświadomiłam sobie problemy przy procesie projektowym, o których nigdy wcześniej nawet nie myślałam. Projektowanie, momentami bardziej wymagające momentami bardziej przyjemne, to droga, której nie chcę opuszczać.
Zaprezentowana seria trzech struktur jest moją odpowiedzią na problem projektowy podjęty podczas drugiego semestru. Wynikiem wielotygodniowej pracy jest dwustronny moduł, który dzięki swojej uniwersalności otwiera możliwość stosowania wielowariantowych łączników. Pozwala na dowolne zmiany kierunku kształtowania formy we wszystkich trzech płaszczyznach oraz po łukach, a w efekcie umożliwia tworzenie coraz bardziej zaawansowanych ustrojów przestrzennych i zgłębianie sztuki projektowania.
To wyjątkowe doświadczenie, którym jest projektowanie, rozpoczęło dla mnie nowy rozdział. Wiele się nauczyłam ale także zmieniłam jako osoba, między innymi zrozumiałam, że aby iść naprzód potrzebny jest zarówno progres jak i zastój. Pogodziłam się z faktem, że nie zawsze można wszystko przewidzieć i znalazłam radość w pokonywaniu niespodziewanych przeszkód. Aż z przyjemnością obserwuję zmiany w kolejnych makietach czy rysunkach widząc coraz lepsze efekty ale też długą drogę przede mną. Co ciekawe ta czekająca mnie podróż nie przeraża, a raczej budzi ciekawość i zachęca do dalszej wędrówki
Trzy bryły powstałe z elementów opartych na tej samej zasadzie ilustrują, jak prosta idea może prowadzić do różnorodnych struktur. Różnorodność tę uzyskałam dzięki zmianie lokalizacji gniazd, co podkreśla, że nawet przy użyciu jednolitego rozwiązania można uzyskać zróżnicowane rezultaty. Proces projektowy, którego rezultatem są powstałe bryły, nauczył mnie ciągłej analizy i porównywania dostępnych mi narzędzi projektowych. Makieta, która przekładała się na rysunki, rysunki, które informowały mnie o ilości potrzebnych elementów i ich wymiarach, wymiary, które wskazywały mi jak uporządkować strukturę.
Po II semestrze, dochodzę do wniosku, że wszystko co związane z projektowaniem, odbywa się symultanicznie, a sam projektant musi pozostać czujnym na wszelkie niuanse własnych idei.
Ingerencja w formę ramy jako modułu definiującego i dominującego każdą strukturę umożliwiła uzyskanie trzech pokrewnych, a jednocześnie zróżnicowanych struktur przestrzennych. Dzięki zbliżonym do siebie regułom konstrukcji oraz łączenia poszczególnych elementów między wszystkimi zespołami pozostaje szereg cech wspólnych pomimo transformacji, które między nimi zachodzą. Modułowość i adaptacyjność ramy jako podstawowego elementu konstrukcyjnego dostarcza jej uniwersalności, pozwalając na modyfikacje i integrację w różnorodnych kontekstach przestrzennych.
Proces projektowy, jaki przebyłam jest dla mnie cennym doświadczeniem, poszukiwanie nowych rozwiązań na ten sam problem projektowy, regularna weryfikacja tego, co robię, cofanie się do poprzednich pomysłów po czasie, z nową wiedzą jak można do nich podejść, te czynności pozwoliły mi odnaleźć odpowiedź na zagadnienia. Problem projektowy wymagał ode mnie głębokiej analizy, i świadomości o tym, jakie decyzje podejmuje oraz odpowiedzialności za te decyzje i umiejętności uzasadnienia ich. Przydatnymi narzędziami były wykonywane modele oraz rysunki, które były dla mnie podstawą do refleksji, na temat tego co robię, i co mogłabym zrobić inaczej. Wynikiem pracy są trzy struktury, wynikające z siebie, ponieważ każda wykonana praca, udana czy nie, wyposażała mnie w wiedzę która wykorzystywałam w następnych podejmowanych krokach.
Prezentowana seria, trzech struktur przestrzennych jest wynikiem poszukiwania i gry wariantami powstałych elementów. Wykorzystanie punktów wspólnych i zastosowanie ich dalszych interpretacji umożliwiło wstęp do procesu projektowania, eksploracji rozwiązań oraz finalnie prowadząc do uzyskania unikalnych kompozycji.
Twórczy proces projektowy daje nieograniczone możliwości rozwiązań, uwrażliwia na poczucie estetyki, uczy dokładności i wyczucia, a także pozwala przekształcać, oraz rozbudowywać pomysły. Praca nad formami przestrzennymi przedstawionymi na planszach stanowiła wspaniały wstęp do dalszego rozwoju i zagłębiania się w możliwości jakie otwiera przed nami projektowanie.
PROBLEM PROJEKTOWY – PRACE ZESPOŁOWE – II SEMESTR
„KONCEPCYJNY PROBLEM PROJEKTOWY – PAWILON WYSTAWIENNICZY” Zespołowe projekty koncepcyjne rozwiązywane są przez kilkuosobowe grupy studentów – samodzielnie, tylko z jedną weryfikacją akceptacyjną przeprowadzaną w połowie II sem.
Projekt zespołowy powstał w Pracowni Elementów Projektowania Architektonicznego
Zespół studencki: Maciej Jabłoński, Klaudia Kazik, Miriam Musiał, Barbara Biechońska
Projekt grupowy stanowił niezwykłe wyzwanie, pełne rygorystycznych założeń, które mogły wydawać się ograniczające. W rzeczywistości jednak, te wytyczne okazały się być nie przeszkodą, lecz solidnym fundamentem, na którym mogliśmy budować nasze pomysły.
Podczas projektowania czuliśmy się niczym wędrowcy, którzy otrzymali mapę z wyznaczoną trasę, ale to od nas zależy, jakie przygody przeżyjemy po drodze. Podobnie, nasze założenia projektowe były mapą, a my odkrywaliśmy coraz to nowsze i bardziej ekscytujące ścieżki, które doprowadziły nas do końcowego rezultatu.
