Projektowanie Wirtualne

Pilotażowy program w ramach transferu wiedzy pomiędzy Uniwersytetem Artystycznym im. Magdaleny Abakanowicz w Poznaniu a Politechniką Poznańską. Kurs w programie studiów, zbudowany programowo w celu rozwijania platformy współpracy przyszłych inżynierów i projektantów wzornictwa.

Część kursu prowadzona przez mgr Joannę Leciejewską w Uniwersytecie Artystycznym im. Magdaleny Abakanowicz w Poznaniu obejmowała 30 godzin zajęć. 

Program podzielony był na:

część teoretyczną, serię wykładów – projektowanie w zakresie wzornictwa przemysłowego 

część praktyczną, gdzie studenci obu uczelni wspólnie opracowali projekty według tematu: 

„CONNECTIONS w obiektach funkcjonalnych”

Znaczenie połączeń wiążących elementy ze sobą. Połączenie powinno być zintegrowane z kształtem modułu. Umożliwiać solidne zespolenie elementów.

Percepcja formy modułu pojedynczego – moduł jako pojedynczy element może funkcjonować niezależnie, być ciekawy wizualnie i spełniać swoją funkcjonalność.

Postrzeganie jego multiplikacji – powielenie jego formy tworzy patern, moduł staje się częścią całości, zatraca się granica między modułami i łączeniami.

Zadaniem jest opracowanie osłonki na doniczkę – modułu podstawowego. Każdy moduł wyposażony powinien być w element zamka umożliwiający połączenie z kolejnym modułem.

Studenci UAP tworzą formę osłonki. Studenci PP opracowują łączniki.

Praca wymaga wymiany doświadczeń, by móc zaaplikować rozpracowany zamek do formy osłonki.

Dodatkowo należy przewidzieć efekt końcowy wielości modułów – geometrię, kompozycję oraz połączenia wszystkich elementów i ich kolejność, by spasować ze sobą odpowiednie łączniki.

Etapy:

1. Analiza tematu, rozwiązań, możliwości. Wybór wielkości doniczki.
2. Moodboard.
3. Pomysły.
4. Koncept.
5. Dopracowanie projektu.

Wymiana danych UAP / PP

6. Opracowanie brył 3D.
7. Wykonanie wizualizacji.
8. Przygotowanie prezentacji i wydruku planszy przedstawiającej projekt.
9. Wykonanie modelu finalnego metodą druku cyfrowego.

Część kursu prowadzona przez prof. dr hab. inż. Michała Nowaka dotyczyła wiedzy o metodach i procesach związanych z zaawansowanym projektowaniem wirtualnym z użyciem systemów projektowania CAD. Wykształcenia praktycznych umiejętności w zakresie tworzenia

projektu wirtualnego. Wskazania roli optymalizacji strukturalnej w procesie projektowania. Wskazania czynników stymulujących potrzebę rynkową rozwoju takich metod projektowania, jakim jest wzrastający potencjał wytwórczy metod addytywnych. Wraz z opanowaniem możliwości wytwarzania addytywnego wyrobów bezpośrednio w metalu, skokowo wzrosło zapotrzebowanie na proces projektowania, który zrywa z tradycyjnymi ograniczeniami technologicznymi. Priorytetem jest zwrócenie uwagi na główne zagadnienia związku dwóch odmiennych dyscyplin i określenie koniecznego pola potencjalnej współpracy –w ramach definiowania zadań projektowych podczas procesu powstawania projektu nowego produktu. Omówienie przykładów

takiej współpracy na podstawie analizy istniejących przypadków. Prezentacja różnorodnych form zapisu projektowego i ich potencjalnych możliwości oraz ograniczeń, wpływających na kształtowanie formy przedmiotu. Omówienie wpływu zagadnienia związku kształtowania formy produktu z zagadnieniem podstawowych wyróżników uwzględniających segmentację rynku i zróżnicowanie odbiorców oraz ich identyfikację.

Program obejmował ponadto cykliczne spotkania wszystkich uczestników i wspólne dyskusje na temat powstających projektów. Kolektywne działania projektowe uczyły współpracy w multidyscyplinarnych zespołach. Wymiany kompetencji pomiędzy reprezentantami różnych specjalizacji, wspólną pracę nad zrozumieniem i rozwikłaniem problemu, aby osiągnąć cel jakim jest nowatorskie rozwiązanie.