∧
Pracownia Projektów i Badań Transdyscyplinarnych
dr hab. Joanna Hoffmann-Dietrich, prof. UAP
mgr Piotr Słomczewski
Program pracowni jest odpowiedzią na zmiany zachodzące we współczesnej kulturze i wpisaniem się w awangardowe i coraz intensywniej rozwijające się trendy oparte na wzajemnych relacjach sztuki, nauki i technologii. Szczególnie ścisłe kontakty Pracownia rozwija z Wydziałem Biologii Uniwersytetu im. Mickiewicza w Poznaniu. Dzięki tej współpracy studenci mają dostęp do wszystkich laboratoriów WB i interdyscyplinarnej wiedzy
Przy Pracowni działa Klub Nauki i Sztuki oraz galeria KNS w Collegium Biologicum Uniwersytetu im A. Mickiewicza w Poznaniu. Pracownia cieszy się również patronatem Art & Science Node w Berlinie promującym działania Pracowni na arenie międzynarodowej.
W ramach zajęć dydaktycznych prowadzone są zajęcia praktyczne, warsztaty, konsultacje, wykłady, dyskusje. Studenci tworzą prace w różnych mediach, uczą się interaktywnych technologii rozwijając swoje indywidualne zainteresowania oraz włączając się w kompleksowe projekty pracowniane. Obecnie Pracownia realizuje projekt artystyczno-badawczo-edukacyjny Ryzosfera: Wielka Sieć Małych Światów” zainspirowany badaniami nad strategiami sieciowymi roślin tzw. Wood Wide Web.
Realizacja projektu oparta jest na eksploracji i eksperymencie, na międzyśrodowiskowe współpracy, dzieleniu się wiedzą i doświadczeniem, na nowatorskich praktykach edukacyjnych, artystycznych i badawczych, które obejmują: międzyśrodowiskowe warsztaty i seminaria, wykłady, dyskusje, prace terenowe, pracę w laboratorium, publiczne prezentacje w postaci wystaw i sympozjów.
obiekt
Moją odpowiedzią na ukazanie przemijalności czasu jest obiekt wprowadzony w ruch za pomocą mikrokontrolera arduino. „Roślina”, którą pobudziłam do życia na zmianę zwija się i rozwija, w uproszczony sposób naśladując ruchy liści monstery. Nie próbuję w sposób realistyczny naśladować natury. Adaptation to instalacja, która ma zachęcić do przyjrzenia się roślinom, wysłuchania ich i zadbania o proces ich adaptacji do naszych wnętrz.
Patrycja Grabska, Replant
obiekt
Roślina niezniszczalna, idealna dla osób wyjeżdżających. Stworzona z przedmiotów, którym dano drugie życie: ceramiczna doniczka, worek po śmieciach, butelki PET oraz druciki pozostałe po świątecznych wiązankach.
Kontynuacja projektu Adaptation, imitacja rośliny Pilea peperomiowata. A może zwykłe odwzorowanie miejskiego krajobrazu, który coraz częściej zasypujemy masą plastiku i innymi śmieciami.
Magda Polakowska, Po ludzkości
obiekt, instalacja
Wizja świata przedstawiona w mojej pracy to wizja postapokaliptyczna, w której wyginęła ludzkość, a rośliny przejęły władzę nad światem.
Siła natury jest ogromna, a przyroda od zarania dziejów przystosowuje się do warunków, w których przychodzi jej trwać. W sytuacji wyginięcia ludzkości, gatunek ludzki pozostawi po sobie ogrom technologii, elektroniki, którą rośliny zaadaptują i wykorzystają do komunikacji między sobą. Zaadoptują „elektrośmieci” i wykorzystają je do własnych korzyści, takich jak: wyczuwanie zagrożenia i ostrzeganie się przed nim.
Magda Polakowska, Obecność
fotografia
Zuzanna Sobolewska, Dotyk
obiekt
W swojej pracy zajmuję się tematyką haptyczności i zmysłem dotyku. Bazuje na moich zainteresowaniach jakimi są ciało, bliskość, które były widoczne w poprzednich pracach z pierwszego i drugiego roku.
Inspirują mnie delikatne materiały, z których można stworzyć coś niezwykłego, takie jak ceramika, szkło czy wosk. Wosku jest dla mnie jest szlachetną substancją, jest tworzywem bardzo delikatnym, jest to wadą, lecz także zaletą, poprzez łatwe przetopienie go w coś innego.
film video
Sen to krótki film pokazujący relację między jesiennym stanem lasu, który “zasypia”, a moim własnym. Poprzez wideomontaż chciałam stworzyć specyficzny, senny klimat. Próbowałam to osiągnąć poprzez nakładanie na siebie klatek i dźwięków.
Dominika Hoyle, Krótkofalowy omen
animacja
Ostatnimi czasy staram się być bardziej uważna na środowisko i to co mnie otacza. Powyższa praca to pod względem audialnym kumulacja przerw. Tych dość krótkich chwil, w których nasze umysły odpływają i pozwalają sobie na ucieczkę. Te momenty pójścia do automatu z kawą, czy odgrzania sobie jedzenia w mikrofalówce, mają potencjał buntowniczy. To są nasze momenty wolności w których możemy myśleć o czym tylko chcemy, odrywamy się od płaszcza ziemi a w naszym “przerwowym” uniwersum nie ma grawitacji a drobne patyczki okazujące sobie czułość nie są niczym dziwnym.
obiekt
Jako pierwsze skojarzenie z kształtem czasu była dla mnie linia, którą wprowadziłam w okręgi.
Po stworzeniu wersji dwuwymiarowych, postanowiłam spróbować przenieść koncepcję kształtu czasu do przestrzeni trójwymiarowej.
Jednostką czasu wykorzystaną w mojej bryle są wykałaczki oraz gliniane kulki. Choć są one jednakowe, to każde piętro bryły jest oddzielną grupą. Kondygnacje różnią się od siebie, gdyż tak jak w przypadku czasu, jednostki nigdy się nie zmieniają, natomiast to co się w tym odcinku czasowym wydarza, jest niepowtarzalne. Ważną rolą bryły jest także jej cień. Poprzez ruch światła, uwidacznia się proces tworzenia obiektu, piętro po piętrze, co jest kolejnym odzwierciedleniem czasu.
obiekt
Projekt ukazuje relacje między zjawiskami przyrody a człowiekiem.
film video
Jesienią drzewa przygotowują się do hibernacji. Liście bezwładnie opadają na ziemię, wysychają i kruszą się, a następnie wnikają w glebę…
Krystian Siemasz, Mój almanach
obiekt, fotografia
Podchodząc do tematu „mój almanach” chcę pokazać i uświadomić, że nigdy nie jesteśmy sami.
Zawsze towarzyszą nam bakterie, grzyby i inne niewidoczne dla naszego oka twory.
Pobrałem wymazy ze swojej twarzy o różnych porach dnia i umieściłem je w szalkach Petriego, pokazując je w codziennej przestrzeni naszego życia.
Antonina Karczewska, Projekt Pogodniej,
projekt społeczny
Koncepcja na projekt “Pogodniej” wzięła się z chęci zaktywizowania i zintegrowania sąsiadów w moim bloku. Poza tym, że pandemiczny czas nie sprzyja interakcjom między ludzkim, od pewnego czasu obserwuję, że zanika coś takiego, jak wspólnota sąsiedzka. Ludzie mieszkający w tym samym bloku czy kamienicy są nam zupełnie obcy. Kontakt ogranicza się do Dzień dobry! pod nosem, czasem i tego brakuje. Z czego wynika ta alienacja?
Pojawił się pomysł na wieszanie na klatce schodowej kartek z prostymi pytaniami takimi jak: Za co jesteś dziś wdzięczny/a?, Na co masz dziś ochotę? itp. Pytania miały skłaniać do zatrzymania się i drobnej autorefleksji. Odpowiedzi, co prawda, były udzielane anonimowo, ale otwarcie – każda kolejna osoba, mogła przeczytać wypowiedzi poprzedników i poznać nastroje panujące na klatce.
Projekt rozszerzył się na przestrzeń poza klatką schodową – zaczęłam wieszać kartki również na pobliskich przystankach autobusowych.
Drugą formą były “wydzieranki” – kartki o mniejszym formacie z podnoszącą na duchu afirmacją, którą można oderwać i zabrać ze sobą. Wydzieranki “mówiły” np. Uśmiechnij się! albo Dziś możesz wyluzować!
fotografia, film video
Ostatnio trudno jest mi się zrelaksować. Nie umiem znaleźć odpowiedniego momentu. W głowie mam tysiąc myśli i niekończącą się listę nie wykonanych zadań. Przez obecną sytuację nie umiem odpoczywać. Zaczęłam obserwować moje otoczenie. Po wnikliwej retrospekcji okazuje się, że nie tylko ja mam taki problem. Moimi nowymi, przyjaciółmi są tiki nerwowe. Z dnia na dzień coraz częściej: obgryzam paznokcie, wyginam uszy, marszczę czoło, usta wykrzywiają się w grymas. Praca jest próbą zrozumienia siebie, otoczenia. Na codzień nie ma czasu żeby usiąść, pomyśleć, zobaczyć co się ze mną dzieje. Odtworzenie ruchów ma na celu uświadomienie. Zmuszenie odbiorcy do kontemplacji. Tytułowe strzępy to swego ostrzeżenie, co może z nas pozostać.
https://online.pubhtml5.com/sodc/reeq/
reportaż, fotografia, filmy video
Chcę, żeby to była historia o szczurach, ludziach i środowisku.
Jest to reportaż z jednej strony zainspirowany tematem naszej pracowni – COMMON GROUND – a z drugiej strony jest to coś, co chciałem stworzyć praktycznie od zawsze.
Od kiedy sięgam pamięcią, interesuję się szczurami.
„to są dwa brzegi tej samej rzeki”.
Udało mi się przeprowadzić liczne wywiady środowiskowe z rozmaitymi osobami: z deratyzatorem, dezynfektorem i dezynsektorem w jednej osobie (w skrócie ddd), ze specjalistą od szczurów z Wydziału Biologii UAM, z licznymi mieszkańcami dzielnicy Wilda, z właścicielem i dozorcą kamienicy, w której żyją szczury, z cukiernikiem (w którego cukierni kiedyś, w przeszłości, także żyły szczury), ze studentami UAP tworzącymi projekty na terenie szczurów i o wiele, wiele więcej, a także na podstawie moich doświadczeń, mojej rodziny i sąsiadów – ponieważ jestem członkiem kamienicznej społeczności, która miała kontakt z tą cywilizacją na co dzień.
https://online.pubhtml5.com/sodc/kuaz/
film video, rysunek
Moją pierwszą interpretacją wyrażenia ,,common ground’’ było odniesienie do przestrzeni wspólnej w mieszkaniu, w którym aktualnie się znajduję. Zainspirowała mnie rodzina, ze względu na to ile czasu spędzamy razem w czasie pandemicznej rzeczywistości. Chciałam, żebyśmy wspólnie wypełnili arkusz papieru, każdy po swojemu, ale w ramach wspólnej całości – w ten sposób zagospodarowujemy też przestrzenią domową. Chciałam pokazać relacje między domownikami i zależności jakie zachodzą między nami, może nawet role jakie przyjmujemy podczas wspólnej pracy jak i wspólnego życia.
animacja
W podróży emocji stanowi rozwinięcie projektu almanachu z I semestru. Była to praca, w której obserwując swoje emocje, zapisywałam je w formie barwnego śladu zgodnie z wcześniej ustalonym osobistym kodem emocjonalnym. Stworzony film kontynuuje wykreowaną wcześniej symbolikę, stając się ogólną podróżą przez moje najczęstsze stany emocjonalne.
film video
Patrzysz. Uciekasz. Spotykasz. Wymijasz. Odwracasz.
W przestrzeni publicznej napotykamy różnych ludzi, z którymi nasze ścieżki splatają się na krótkie sekundy, by potem bezpowrotnie każdy poszedł w swoją stronę. Przez ten ułamek chwili mamy swoiste common ground z kimś, kto nie jest w żaden sposób powiązany z naszym życiem. W mojej pracy staram się przedstawić nasz strach przed nawiązaniem kontaktu wzrokowego z obcą osobą, ucieczkę przed nim, poczucie niezręczności lub wręcz przeciwnie, przyzwolenie na bezpośredniość.
https://online.pubhtml5.com/sodc/bgmg/ >> Maria Gryczewska, zbędne – niezbędne
projekt społeczny
W projekcie badam wpływ czasu na zbędność/niezbędność rzeczy nawiązując do popularnego w Poznaniu zwyczaju wyrzucania mebli na ulicę. Są to przedmioty, które zostały wymienione na nowsze modele, oczekujące na nowego właściciela lub podróż na wysypisko. Szukam ich historii, próbuję znaleźć jak najwięcej informacji o ich „drugim życiu”, o tym, co dzieje się z nimi po wystawieniu za drzwi kamienic i bloków. W trakcie mojego śledztwa wychodzi na jaw brak dostępu do rzetelnych informacji dotyczących wywozu śmieci w Poznaniu oraz brak zaangażowania mieszkańców w utrzymanie porządku w mieście. Bardzo często meble wystawiane są przed budynki, mimo wyznaczonych punktów zbiórki przedmiotów, może to jednak być konsekwencją braku odpowiedniej informacji.
Wykonane fotografie łączę ze znalezionymi informacjami na temat wywozu gabarytów i miejsc, do których trafiają używane meble. Prowadzę śledztwo, tworząc w mieszkaniu mapę detektywistyczną. Zawarłam w niej zdjęcia, przeprowadzone wywiady, wiadomości, komentarze na portalach społecznościowych, fragmenty artykułów.
książka artystyczna
“Co jest Twoją miarą czasu?” na to pytanie odpowiedziałam w kontekście koronawirusa. Nasz czas bowiem diametralnie się zmienił. Czas nabrał wartości, czas zaczął wolniej płynąć, czas stał się inny. Zapytałam 7 osób, których wypowiedzi przedstawiłam w sposób graficzny – w tym również moje odczucia.
Projekt przedstawiłam w postaci książki. Numeracja stron odgrywa tu znaczenie. Nie jest to typowy zapis, lecz nawiązanie do dni, które w lockdownie zaczęły nam się zlewać i mało kto był w stanie odpowiedzieć na pytanie “jaki dziś jest dzień”. Dlatego w książce zobaczymy numerację 1-2-8-17-32-56-74 itp…
Pracę zaczęłam od zebrania wypowiedzi moich znajomych, następnie przeglądałam różne czasopisma, w tym z czasów pierwszego lockdownu. Tam szukałam natchnienia i w ten sposób łączyłam cytaty z odpowiednimi grafikami. Tak powstawał mój Almanach “Życie i wirus”, który jest projektem otwartym.
https://online.pubhtml5.com/sodc/uleb/
film video
„Common Ground” to relacja między światem żywych i umarłych, relacja między mną a historiami i przeżyciami mojego dziadka, które wyniósł z domu rodzinnego. Dzielimy naszą przestrzeń z rzeczami, doznaniami i zjawiskami, których nie sposób wyjaśnić, nie jesteśmy w niej sami – jest to wspólna przestrzeń.Z relacji mojego dziadka wynika, że do tej dzielonej przestrzeni można przywyknąć i po czasie staje się ona czymś normalnym.
animacja
Moja praca dotyczy common ground, wspólnej płaszczyzny porozumienia między członkami rodziny. Jest to zarówno praca osobista, jak i dotycząca stosunków panujących w rodzinach mojego pokolenia.
Mój schemat skonfrontowałam z przemyśleniami innych osób w podobnym wieku. Łączą nas czasy i panujące w tych czasach konwenanse, przekonania o rolach społecznych, normach i tabu.
film video, fotografia
Mój almanach mówi o przyjemnościach, o składaniu życia z małych elementów, o radzeniu sobie.
Składa się na niego wiele historii zapisanych na korkach od win. Win pitych w rozmaitych sytuacjach, w towarzystwie różnych osób, w różnym nastroju i z różnych powodów. Kolejne butelki są tłem do moich opowieści.
Na całą instalację składa się 11 zdjęć, film oraz moje korki opisane tym, co było dla mnie ważne w danej chwili.
animacja
Moja praca opowiada o poszukiwaniu miejsca, czynnika dzięki któremu czujemy się dobrze. Często szukamy spełnienia w rzeczach materialnych aby dać sobie namiastkę szczęścia. Tak samo zdarza nam się podchodzić do ludzi. Znajomościami i byciem potrzebnym zapewniamy sobie poczucie własnego sensu. Jednak to wszystko jest ulotne. W moim filmie zaznaczam jak bardzo istotni jesteśmy my dla samych siebie. Mówię o tym, że najważniejszą wspólną płaszczyzną jest ta którą dzielimy sami ze sobą. Aby czuć się dobrze najważniejsze jest zadbanie o tą przestrzeń, czyli o siebie.
animacja
Moja praca opowiada o ulotności pamięci. Często sami wymazujemy niektóre wspomnienia, na przykład te dotyczące traum. Mamy też niesamowitą moc zmieniania naszych wspomnień. Tego typu działaniami zajmuje się terapia behawioralno-poznawcza. Pamięć jest bardzo złożonym elementem naszego istnienia. Dlatego tak istotna jest dla nas fotografia. Dziś każdy fotografuje. Gromadzi wspomnienia na swoim telefonie czy komputerze. Jeżeli czegoś nie pamiętamy to bez trudu możemy zajrzeć do telefonu i zobaczyć, kiedy zdjęcie zostało wykonane i od razu tworzy nam się chronologia wydarzeń.
rysunek
W moim projekcie skupiłem się na wspólnej przestrzeni, którą dzielę z kuzynem, zarówno w kontekście fizycznym (wspólnego mieszkania) jak i mentalnym. Fakt, że dorastaliśmy razem I byliśmy ze sobą zawsze bardzo blisko sprawił, że mieszkając razem traktujemy siebie jak bracia. Często potrafimy zrozumieć się bez słowa. Praca ta jest powrotem do naszego dzieciństwa i do jednej z najczęstszych czynności jakim było wspólne rysowanie.
W powstałym rysunku zostały zawarte odniesienia do naszych wspólnych zainteresowań, wspomnień oraz indywidualne interpretacje losowo wygenerowanych haseł. Ten ostatni element sprawia, że projekt może zarówno być kontynuowany jak I rozpoczęty przez inną grupę ludzi.
Losowo wygenerowane i zilustrowane hasła:
krzywa/wirus /złoto /mit /okop /oszustwo /cesarstwo /zwłoki /świnia /przetrwanie /maszyny /fabryka /wiertło /paraliż /uderzenie /opieka /stek /czerń /zioło /niepokój /aparat /generał /lot
film video
Moja praca opowiada o tym jak wygląda aktualnie moje życie. Wstaję rano, jadąc do pracy łącze się na j. angielski. Wracając z pracy domu mam obowiązek uczestniczyć w kolejnych zajęciach. Podróż autem, często jest dla mnie ucieczką, chwilą dla siebie. Przez ostatni rok wsiadam do samochodu niewyspany, a gdy wracam do domu jestem zmęczony po pracy. Często wątpię, że dam radę dalej tak funkcjonować. Jestem zamknięty w samochodzie. Kompletnie sam, jedynymi kompanami podróży są głosy z telefonu, często trudno rozpoznać kogoś po głosie, bo tak naprawdę większości tych ludzi nigdy nie widziałem. Zamknięty w samochodzie czekam na normalność. Mój ekstrawertyczny charakter dusi się w tym samochodzie.
grafika komputerowa
Tematem pracy jest przestrzeń łącząca ludzi przez pryzmat gier komputerowych. Jest to cykl grafik przedstawiających w sposób karykaturalny typowe zachowania graczy, absurdalne sytuacje wpisane w kanon gier, które w obrębie danego cyber-świata nie są niczym dziwnym, jednak po przeniesieniu ich w ramy realizmu balansują na granicy abstrakcji. Seria prac prezentuje również temat gier jako okazji do poznania nowych znajomych, znalezienia wspólnego języka czy po prostu pomysłu na spędzenie wieczoru ze znajomym. Temat gier pokazuje również, jak w potrzebie relaksu lub chwilowego oderwania od rzeczywistości, możliwym jest wcielenie się w inną postać w wirtualnym świecie.