∧
III Pracownia Fotografii
prof. dr hab. Piotr Wołyński, kierownik pracowni
mgr Agnieszka Antkowiak, asystentka
Działania w III Pracowni Fotografii ogniskują się wokół twórczych możliwości różnych form rejestracji obrazu i ich funkcjonowania w dzisiejszych technologiach komunikacyjnych. Technika fotografii traktowana jest jako punkt wyjścia do eksperymentu, pracy nad indywidualnymi rozwiązaniami formalnymi, strukturalnymi i znaczeniowymi rejestracji. Równoległym obszarem działań i analizy jest post-internetowa kondycja sztuki i komunikacji. Dominacja reguł cyberprzestrzeni wypracowuje dziś szereg odmiennych sposobów obrazowania, uwalniając stopniowo sztukę od medialnego determinizmu.
# Zadajemy stare pytania, starając się znaleźć nowe odpowiedzi. Co widzimy, gdy patrzymy na fotografię? Jak materializować/mitologizować postmedialną rzeczywistość?
# Szukamy nowych pytań w działaniu. Zaopatrujemy cybersferę w obrazy i wydobywamy z niej (czy to magiczna sztuczka?) nową materialność
# Uczymy się praktyki koncentracji uwagi i porządkowania znaczeń na styku wielu rzeczywistości.
I rok studia licencjackie
52.24’27” N 16.54’46”E
2021
Obiekt 3D site specific
W pracy skupiam się na błędnej rejestracji obrazu utworzonej przez Google Earth. Weryfikując lewitujące elementy skupiam się na obiekcie przypominającym meteoryt. Przenoszę go do rozszerzonej rzeczywistości za pomocą kodu QR w zakamarki wnętrz ronda Kaponiery. Kody zamieszczone są w 4 współrzędnych geograficznych, które rozpisane są przy załączonych plikach wideo. Udając się w podane miejsca, można doświadczyć i obejrzeć meteoryt.
I rok studia licencjackie
Muszla nie nie muszli Nie wyciągać
2021
Obiekt fotograficzny (pleksi, fotografia)
Praca porusza wątek muszli, które są skorupami żywych organizmów i często nie zdajemy sobie sprawy że niewinne zbieranie ich może być szkodliwe i przyczyniać się do naruszenia ekosystemu. Powinny one zostać w morzu. Wygięte fotografie nadrukowane na pleksi mają symbolizować odczucie bycia pod falą. Pozostania pod nią jako muszla.
I rok studia licencjackie
Urnabot
2021
Instalacja (szkło, folia, komputer)
Projekt futurystycznej urny z funkcją możliwości ze zmarłym. Za pomocą programowania stworzyłem bota, który odpowiada na podstawie bazy danych opartej o moją własną świadomość.
I rok studia licencjackie
Portal
2021
Instalacja (szkło, wosk, fotografie, słuchawki), dokumentacja wideo 3:45
Praca jest powrotem do czasów gimnazjum i początku szkoły średniej. Zderzam się przeszłością, odszukując stare zdjęcia, wiadomości, przedmioty i łącząc je. Analizuję moje zachowania, tryb życia i hierarchie wartości, którą wtedy miałem. Zbudowany obiekt staje się portalem, do poprzednich lat.
I rok studia licencjackie
Postanowienie
2021
Wideo 2:14
Praca powstała, w momencie kryzysu i irytacji brakiem widzianego sensu w działaniach twórczych oraz w swoim wysiłku przy tworzeniu projektu.
I rok studia licencjackie
QWASD332
2021
Wideo 4:19
I rok studia licencjackie
To nie jest kula
2021
Fotografia/obiekt
Projekt powstał w odpowiedzi na temat „photography is magic”. W tej pracy zestawiam ze sobą kule obfotografowaną z każdej strony wraz z obiektem, który jest styczny jednym punktem do ściany, powodując to, że widz nie jest w stanie obejrzeć jej w „pełni”. Zastanawiam się która z tych rzeczy lepiej opisze kule w jej istocie.
I rok studia licencjackie
Zapisy 2021
Fotografia
Projekt jest odpowiedzią na temat „udomowienie”. Każda z fotografii przedstawia model 3D powstałym w oparciu o zapis mojego ruchu po mieszkaniu podczas pobytu na kwarantannie. Dane te były gromadzone przez mój telefon, następnie transformowane na obraz. Traktuje to jako przestrzenny rysunek automatyczny.
I rok studia licencjackie
TON
2020
Wideo 2:10
Głos stanowi jeden z elementów blisko skorelowanych z tożsamością. Konfrontacja z nim prowadzi do samopoznania. To, co staje się z nami gdy w końcu pozwolimy mu wybrzmieć może przybrać zaskakujące kształty.
Przy pomocy technik emisji głosu poszukuję swojego „prawdziwego” głosu. Wydobyte dźwięki zaczynają prowadzić dialog, niektóre z nich jednoczyć.
I rok studia licencjackie
Horyzont zdarzeń
2021
Obiekt w przestrzeni / płyta polipropylenowa
Błąd programu staje się pretekstem do poszukiwań. Czym jest to czego nie widać?
Materializuję czarną przestrzeń ze zdjęć i szukam dla niej miejsca w realnym świecie.
I rok studia licencjackie
(ze)wnętrza
2021
rzeźba, wydruk na kalce, pianka montażowa poliuretanowa, klej montażowy
Ciało jest podmiotem i przedmiotem jednocześnie; splotem wnętrza i zewnętrza. Tworzę dialog z ciałem i jego odczuwaniem. Sytuuje obiekt pomiędzy, zacieram granicę właściwego i niewłaściwego.
I rok studia licencjackie
I rok studia licencjackie
Kapsuła miłości
2021
obiekt, gips
Budowanie domu, własnego kąta nieodzownie łączy się z pozbawieniem natury miejsca do życia.
Chęć ponownego jej wykorzystania i umieszczenia w tak powstałym domu jest paradoksem, który obecnie występuje na ogromną skalę.
Kapsuła Miłości jest obiektem, ukazującym moment powstania tego paradoksu, i stanowi długofalową instalację obrazującą niezależne wnikanie natury w nasz nowoczesny produkt – dom. Kończy się zaplanowanym aktem zamknięcia obiektu, nawiązującego do działań przez nas podejmowanych.
I rok studia licencjackie
Ślady
2021
Cykl fotografii, negatywy drukowane na papierze akwarelowym (15×15 cm), do wykonania wybranych prac wykorzystane zostały podłoże McCoya 5A (podłoże do hodowli komórek), kwas ortofosforowy 85%, warunki atmosferyczne panujące przez kilkanaście dni za wschodnim oknem pewnego pokoju
Zainspirowała mnie twórczość Jennifer West – zafascynowała mnie „zaplanowana przypadkowość” jej prac oraz to, że ingerencja w analogowej postprodukcji całkowicie zmieniała znaczenie wykonywanych przez nią fotografii, przekształcała treści czysto dokumentalne w swego rodzaju osobiste zapisy wspomnień. Podjęłam próbę przeprowadzenia podobnych eksperymentów, zabawy z formą, wyżej wspomnianej zaplanowanej przypadkowości – jednak w przeciwieństwie do West nie opowiadam o miejscach czy sytuacjach, skupiłam się na temacie bliskiej mi osoby – fotografowałam detale jej ciała i wykorzystywałam elementy jej codziennego otoczenia, ingerowałam w zdjęcia oddziałując na nie m. in. substancjami wykorzystywanymi w pracy przez tę osobę (np. odczynniki laboratoryjne, takie jak kwas ortofosforowy, podłoże do hodowli komórek) lub pozostawiając je w użytkowanej przez nią przestrzeni (np. na zewnątrz okna jej sypialni). Nie wykorzystuję też filmu, zamiast niego postanowiłam użyć papieru akwarelowego, jako tworzywa mniej standardowego i bardziej podatnego na ingerencje.
I rok studia magisterskie
Last Year I Suffered Sotflt
2021
wydruk cyfrowy na folii transparentnej, stal, syntetyczny puch, 180 cm x 90 cm, wydruki cyfrowe na papierze barytowym 40 cm x 40 cm, pianka poliuretanowa 100 cm x 60, płyta poliwęglanowa, 60 cm x 33 cm.
Moja percepcja uległa zmianie. Stałam się bardziej zaangażowana w wirtualny świat, porzuciłam swoją tradycyjną reprezentację. Całkowicie przeniosłam się do pewnego multiwersum. Tutaj marzyłam, kochałam. Usieciowiona cielesność stała się dla mnie ważniejsza, jednocześnie czując silny ucisk. Nowe emocje, oswajanie się z nie-rzeczywistością, która coraz bardziej pochłania, niż kiedykolwiek wcześniej. Digitalizacja życia stała się wizualnym bodźcem i katalizatorem do tworzenia różnych wcieleń mojego awatara.
III rok studia licencjackie
How many MB is a soul?
Wideo 4:42
Muzyka: Timothee Remi (yvanko)
Jako progresywne społeczeństwo odrzucamy staroświeckie, animistyczne postawy. Pomimo tego wciąż nadajemy duszę obiektom czyniąc je coraz bardziej responsywnymi, umożliwiając nam dialog z nimi i dialog pomiędzy nimi. Tworzymy sieć powiązań między człowiekiem, a przedmiotami mocniejszą niż kiedykolwiek. To rozwój technologiczny zbliża nas do wartościowania i personifikowania obiektów. Paradoksalnie racjonalizujące się społeczeństwo powraca do prymitywnej przeszłości.
III rok studia licencjackie
Rats
2021
Wideo 6:46
„Szczurami” nazywani są mieszkańcy gigantycznego podziemnego schronu-miasta pod Pekinem. Inspirując się wczesnymi grami video i dystopijnymi filmami, przeniosłam te idee na PRL-owski grunt.
Każdy widz jest tytułowym „szczurem” przemierzającym ciemne, podziemne korytarze. Usilna próba wydostania się na powierzchnię, zawsze będzie nieudana. GAME OVER. Zaczynasz od początku.
I rok studia magisterskie
Ani to, ani tamto
2020
Instalacja (przedstawiona w formie makiety)
wideo 4K z fragmentem dźwięku 00:54:13
plik dźwiękowy: Terrence McKenna, The Apocalypse
postfotografia
„Apokalipsa jest rozczarowująca“ [Jacques Derrida]
W języku przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy uczucie przykrości i niewygody oraz obniżenie zdolności rozpoznawania przedmiotów wskutek niewłaściwego rozkładu bądź zakresu luminacji nazywa się olśnieniem. Utrata wzroku w wyniku fotometrii, towarzysząca wychodzącemu z jaskini Platona i podróżującemu do Damaszku Szawłowi oksymoronicznie pozwoliła dostrzec to, co istnieje naprawdę. Od objawienia już tylko krok do apokalipsy, która jest nie tylko odsłonięciem, ale końcem tego, co znane.
Będąc wychowywana w religii literalnie przywiązanej do biblijnej historii, dorastałam w cieniu widma końca świata. Wizje proroków ożywały podczas gwałtownych burz, lektur zatytułowanych tak obrazowo, jak Żeromskiego „Rozdziobią nas kruki i wrony“ i wszystkich popularnych apo, post-apo końca XX wieku.
Widma końca świata powracają w katastroficznych wizjach antropocenu, w których prawość przestaje być biletem do przetrwania. Nie dlatego, że przyjdzie koniec, on nas najprawdopodobniej rozczaruje.
Gdy rzuca się na Ciebie złudna barwa białego światła: zamknij oczy.
I rok studia magisterskie
Whispers
2020
Wideo
W pracy Whispers zależało mi na stworzeniu przestrzeni o charakterze medytacyjnym, która grając swą formą ze spektatorem, skłania do refleksji nad koncepcją czasu i możliwymi przyszłościami naszej planety, cyklicznością istnienia. Muszla nawiązuje do wody, podwodnych światów, od których wszystko wzięło swój początek i w których wszystko, co ziemskie, znajduje swój cykliczny koniec. Nie jest to jednak jedyna korelacja — nawiązuje ona bowiem także do mojego osobistego wspomnienia z dzieciństwa — chwil, które spędzałam w samotności w salonie babci, w którym znajdowała się gablota z wielkimi morskimi muszlami. Przykładałam je do ucha i zanurzałam się w melodii nieskończonych szeptów, wyobrażając sobie historie zapisane w ściankach szkieletu i rytmie oceanicznych fal.
W projekcie tym zwyczajna muszla została jednak odrealniona w celu wprowadzenia relacji względem innej czasoprzestrzeni, innych wymiarów. Istotnym elementem pracy jest także sposób jej prezentacji — video ma znajdować się w małej sali na końcu spiralnego tunelu. Ciemność i zapętlony kształt korytarza ma za zadanie rozbudzić ciekawość odbiorcy, zmienić jego percepcję, stworzyć intymną zagadkę, której rozwiązanie dla każdego może oznaczać coś innego. Wizyjny, oniryczny, wręcz transcendentalny charakter pracy ma podkreślać efemeryczność wszystkich odczuć, wrażeń, chwil — nic nie jest w stanie spoczynku, a kontrola jest pozorna.
Spirala od wieków uważana jest za symbol nieskończoności, postępu, rozwoju. Korytarz wypełniony lekką mgłą i małymi świetlnymi drogowskazami w formie fioletowych punktowych małych diod ma służyć za inicjacyjny szlak, swoisty rytuał przejścia ze świata zewnętrznego, codzienności, do świata, w którym czas nie jest pojmowany linearnie, do świata iluzji i halucynacji. Ma za zadanie nawiązać również do refleksji na temat rozwoju ludzkości w kontekście nauki i technologii. Opowieść, którą snuje kosmiczny, odrealniony obiekt jest nie tylko przesłaniem, które przybywa do nas z innego wymiaru, czy równoległego wszechświata, gdzie czas stanowi niekończącą się sieć splotów biegnących wielowektorowo w najróżniejszych kierunkach, ale stanowi także środek wyrazu traum i bólu żyjących istot. Czy jest tylko echem, wspomnieniem życia, czy może jego źródłem?