∧
Pracownia Fotografii Relacyjnej
Prof. Andrzej Florkowski
Mgr Izabela Jurcewicz, as.
W Pracowni kładzie się nacisk na posługiwanie się medium fotografii jako środka poznawczego poczynając od siebie, swojego środowiska oraz świata w szerokim tego słowa znaczeniu wraz z jego istotnymi, teraźniejszymi problemami.
Dla nas fotografia to spojrzenie, sposób myślenia a także nasza relacja z otoczeniem. To także medium uruchamiające intuicję w celu ujawniania nieoczywistych mechanizmów wokół nas. Ujawnianie tego co intymne, powinno stać się dla odbiorcy czymś uniwersalnym, dającym mu szansę własnego przeżycia/odczucia dzieła artystycznego. Kładziemy nacisk na rozumienie fotografii jako instynktu kolektywnego naszych czasów.
Zwracamy studentom uwagę na fotografię będącą środkiem badawczym, narzędziem naukowym w poszukiwaniu kontekstów i inspiracji w świecie zewnętrznym często ważnym lokalnie, ale mającym szanse się uniwersalizować. Do analizy podejmowanych problemów artystycznych włączane są często artefakty wykraczające poza czysto rozumiane medium fotografii i wzbogacające nie tylko ostateczne rozwiązania artystyczne, ale także dające możliwość nawiązania dialogu ze wszystkim co nowe we współczesnej kulturze.
Patrycja Przedwojska, Bez Tytułu, Cyjanotypia, I rok II stopień
Praca Bez tytułu składa się z 70 fragmentów płótna poddanemu procesowi cyjanotypii. Jest to działanie
zapisujące obraz różnych przedmiotów osobistych autorki oraz takich, które zostały jej podarowane przez
rodzinę. Proces ten jest wizualizacją pewnych oczekiwań stawianych przez rodzinę. Wiążą się one z
oczekiwaniami wobec córki, kobiety i osoby, która powinna podtrzymywać ciągłość rodziny. Każdy
element płótna został naświetlony na ziemi, która kiedyś wraz z bagażem kulturowym zostanie
przekazana autorce. Elementy natury na fotografiach stają się zatem częścią zapisu historii rodzinnej.
Praca bazuje na doświadczeniach, emocjach i relacjach z najbliższymi. Miejsce i przedmioty określają
osobę, co wiąże się z wyznaczaniem pewnych granic w określaniu wartości i sposobu kreowania
własnych przekonań.
Patrycja Przedwojska, Bez Tytułu, Cyjanotypia, I rok II stopień 
Patrycja Przedwojska, Bez Tytułu, Cyjanotypia, I rok II stopień 
Patrycja Przedwojska, Bez Tytułu, Cyjanotypia, I rok II stopień 
Patrycja Przedwojska, Ogrody, Kolaże, I rok II stopień
Ogrody, to kontynuacja opowieści o historii rodzinnej. Jest to również wyobrażenie autorki o jej
obowiązku podtrzymania rodzinnych tradycji i struktur. Zdjęcia archiwalne zostały przypadkowo
znalezione przez autorkę w jej rodzinnym domu. Ukazują czas i miejsce, w którym założenie rodziny
miało swój początek. Widoczne gesty i relacje zachodzące między osobami, stały się kluczowym
elementem do interpretacji rodzinnych wartości i oczekiwań. Przenikające je fragmenty tkanin, gazet i
książek są oryginalnymi przedmiotami zapożyczonymi od przodków autorki. Stanowią one fizyczną
obecność osób widocznych na zdjęciach. Fragmenty roślinności, które użyto w kolażach, stanowią
autentyczny zapis przynależności do określonej ziemi, którą w przyszłości zajmie autorka. Całość pracy,
tworzy pewnego rodzaju domową instalację. Taki sposób przedstawienia nawiązuje do zdjęć rodzinnych
wieszanych w domu, które przedstawiają wizerunek najbliższych, oraz nawiązują do ważnych wydarzeń.
Tutaj, najważniejsze stają się gesty i wartość kulturowa, która wywiera pewnego rodzaju presję na
potomkach.
Patrycja Przedwojska, Ogrody, Kolaże, I rok II stopień 
Patrycja Przedwojska, Ogrody, Kolaże, I rok II stopień 
Patrycja Przedwojska, Ogrody, Kolaże, I rok II stopień 
Patrycja Przedwojska, Ogrody, Kolaże, I rok II stopień 
Patrycja Przedwojska, Ogrody, Kolaże, I rok II stopień 
Patrycja Przedwojska, Ogrody, Kolaże, I rok II stopień 
Patrycja Przedwojska, Ogrody, Kolaże, I rok II stopień 
Patrycja Przedwojska, Ogrody, Kolaże, I rok II stopień 
Patrycja Przedwojska, Ogrody, Kolaże, I rok II stopień 
Patrycja Przedwojska, Ogrody, Kolaże, I rok II stopień 
Aleksandra Jewuła, Pustelnia, Fotografie, II rok I stopień
Dlaczego moja jaźń jest pustynią? Czy zbytnio żyłem poza sobą w ludziach i
rzeczach? Dlaczego unikałem mojej jaźni? Czy nie byłem sobie drogi? Ale unikałem
miejsca mojej duszy. Byłem moimi myślami, kiedy już więcej nie byłem rzeczami i
innymi ludźmi. Wszakże nie konfrontowałem się z moją jaźnią, moimi myślami.
Powinienem też wznieść się ponad moje myśli ku mojej własnej jaźni. Tam wiedzie
moja podróż i dlatego prowadzi mnie od ludzi i rzeczy w samotność.
Kiedy pojmujesz ciemność, ona cię ogarnia. Schodzi na ciebie i spowija niczym noc
z sinymi cieniami i niezliczonymi migoczącymi gwiazdami. Kiedy zaczynasz
pojmować ciemność, przychodzi na ciebie milczenie i spokój. Tylko ten, kto nie
pojmuje ciemności, boi się nocy.
Czerwona Księga, Carl Gustav Jung
Praca skupia się na ukazaniu wewnętrznej pustelni, która jawi się jako ogród spowity
roślinnością. Jest to symbol przedstawiający poczucie lęku i zagrożenia. Fotografie
zostały wykonane w miejscach, gdzie wykiełkowały dane emocje, które staram się
poznać i oswoić. Poprzez zagłębienie się na nowo i przyjrzenie się z bliska na
przestrzeń, odnajduje w niej spokój i wyciszenie.
Aleksandra Jewuła, Pustelnia, Fotografie, II rok I stopień 
Aleksandra Jewuła, Pustelnia, Fotografie, II rok I stopień 
Aleksandra Jewuła, Pustelnia, Fotografie, II rok I stopień 
Aleksandra Jewuła, Pustelnia, Fotografie, II rok I stopień 
Aleksandra Jewuła, Ucieleśnione obrazy czasu, Fotografie i Wideo, II rok I stopień
Czerwień to moment w czasie. Błękit jest stały. Czerwień szybko się kończy. Eksplozja intensywności.
Spala się. Znika jak iskry z ogniska w gęstniejącej ciemności. Ogrzewamy się przy nim podczas długiej
mroźnej zimy, na czas której czerwień odeszła. Cieszymy się na powrót czerwonopierśnych rudzików i
czerwonych jagód, które niosą życie. (…) Bronimy czerwieni jak ognia. Życie jest czerwone.
Czerwień chroni samą siebie. Żaden inny kolor nie jest aż tak terytorialny. Stawia roszczenia, wciąż jest w
gotowości, by wystąpić przeciwko spektrum.
Chroma księga kolorów Derek Jarman
Fotografie stanowią poszukiwanie relacji samej z sobą jako kobiety, która próbuje odnaleźć własną
tożsamość. Przyglądam się przekazywanym z pokolenia na pokolenie cechom i wartościom. Zestawiam
moje wnętrze z zewnętrzem, przedstawiając je za pomocą motywów, zarówno uniwersalnych jaki i moich
własnych. Praca skupia się wokół jednego, silnego akcentu – czerwieni. Dzięki niej kobiecość zostaje
ukazana jako coś nadrzędnego i ważnego dla mnie. Praca ukazuje także proces przemijania; ulotności i
kruchości.
Aleksandra Jewuła, Ucieleśnione obrazy czasu, Fotografie i Wideo, II rok I stopień 
Aleksandra Jewuła, Ucieleśnione obrazy czasu, Fotografie i Wideo, II rok I stopień 
Aleksandra Jewuła, Ucieleśnione obrazy czasu, Fotografie i Wideo, II rok I stopień 
Aleksandra Jewuła, Ucieleśnione obrazy czasu, Fotografie i Wideo, II rok I stopień 
Aleksandra Jewuła, Ucieleśnione obrazy czasu, Fotografie i Wideo, II rok I stopień 
Aleksandra Jewuła, Ucieleśnione obrazy czasu, Fotografie i Wideo, II rok I stopień 
Aleksandra Jewuła, Ucieleśnione obrazy czasu, Fotografie i Wideo, II rok I stopień 
Aleksandra Jewuła, Ucieleśnione obrazy czasu, Fotografie i Wideo, II rok I stopień 
Aleksandra Jewuła, Ucieleśnione obrazy czasu, Fotografie i Wideo, II rok I stopień 
Aleksandra Jewuła, Ucieleśnione obrazy czasu, Fotografie i Wideo, II rok I stopień 
Aleksandra Jewuła, Ucieleśnione obrazy czasu, Fotografie i Wideo, II rok I stopień 
Aleksandra Jewuła, Ucieleśnione obrazy czasu, Fotografie i Wideo, II rok I stopień 
Aleksandra Jewuła, Ucieleśnione obrazy czasu, Fotografie i Wideo, II rok I stopień 
Aleksandra Jewuła, Ucieleśnione obrazy czasu, Fotografie i Wideo, II rok I stopień 
Aleksandra Jewuła, Ucieleśnione obrazy czasu, Fotografie i Wideo, II rok I stopień 
Aleksandra Jewuła, Ucieleśnione obrazy czasu, Fotografie i Wideo, II rok I stopień
Natalia Sulikowska, A potem się ze mną pobawisz?, Fotografie, II rok I stopień
Lubi smak kolana. Latem wyjada go prosto ze skóry, zimą przez rajtuzy, aż wylinieje na język bawełniana
sierść. W głowie zatkniętej na kolano dziecko układa rzeczy, które zna.
Mrówka roztarta w palcach pachnie octem. Motyl ma puder. Kret frak. Po skórze da się toczyć szare wałki
brudu. Starych ludzi czuć barszczem. Za paznokciami jest masło, w które wchodzą drzazgi. Są garbaci i
szaleni ludzie, ale nie psy i ptaki. Ssąc słone kolano, dziecko wie: jedyną rzeczą, która oddziela człowieka
od świata, jest skóra. Dzięki niej nie wsiąka się w bezmiar rzeczy…
Ograniczona odległością i różnicą wieku, skomplikowana relacja z Siostrą, stała się dla mnie impulsem
do stworzenia cyklu, będącym jednocześnie autoterapeutycznym wyjściem z podświadomych barier.
Próba przybliżenia Jej bezpiecznego, niewinnego świata okazała się być skondensowaną, retrospektywną
podróżą w głąb siebie.
Natalia Sulikowska, A potem się ze mną pobawisz?, Fotografie, II rok I stopień 
Natalia Sulikowska, A potem się ze mną pobawisz?, Fotografie, II rok I stopień 
Natalia Sulikowska, A potem się ze mną pobawisz?, Fotografie, II rok I stopień 
Natalia Sulikowska, A potem się ze mną pobawisz?, Fotografie, II rok I stopień 
Natalia Sulikowska, A potem się ze mną pobawisz?, Fotografie, II rok I stopień 
Natalia Sulikowska, A potem się ze mną pobawisz?, Fotografie, II rok I stopień 
Natalia Sulikowska, A potem się ze mną pobawisz?, Fotografie, II rok I stopień 
Natalia Sulikowska, A potem się ze mną pobawisz?, Fotografie, II rok I stopień 
Natalia Sulikowska, A potem się ze mną pobawisz?, Fotografie, II rok I stopień 
Natalia Sulikowska, A potem się ze mną pobawisz?, Fotografie, II rok I stopień 
Natalia Sulikowska, A potem się ze mną pobawisz?, Fotografie, II rok I stopień 
Natalia Sulikowska, A potem się ze mną pobawisz?, Fotografie, II rok I stopień 
Natalia Sulikowska, A potem się ze mną pobawisz?, Fotografie, II rok I stopień 
Natalia Sulikowska, A potem się ze mną pobawisz?, Fotografie, II rok I stopień 
Natalia Sulikowska, A potem się ze mną pobawisz?, Fotografie, II rok I stopień 
Natalia Sulikowska, A potem się ze mną pobawisz?, Fotografie, II rok I stopień 
Maciej Szymkowiak, Samo Uloty, Fotografie i Origami, II rok I stopień
Projekt przedstawia ulotną wartość pieniędzy,
zniżoną do zabawy z samolotami origami.
Jest to przełamanie stwierdzenia, że:
Jesteśmy niewolnikami rzeczy, które posiadamy
Maciej Szymkowiak, Samo Uloty, Fotografie i Origami, II rok I stopień 
Maciej Szymkowiak, Samo Uloty, Fotografie i Origami, II rok I stopień 
Maciej Szymkowiak, Samo Uloty, Fotografie i Origami, II rok I stopień 
Maciej Szymkowiak, Samo Uloty, Fotografie i Origami, II rok I stopień 
Maciej Szymkowiak, Samo Uloty, Fotografie i Origami, II rok I stopień 
Maciej Szymkowiak, Samo Uloty, Fotografie i Origami, II rok I stopień 
Maciej Szymkowiak, Samo Uloty, Fotografie i Origami, II rok I stopień 
Adriana Woźniak, I’ve seen it all before, Fotografie, II rok I stopień
I’ve seen it all before jest serią zdjęć w której przedstawiam moje dzieciństwo, wracając do mojej szkoły
podstawowej. Jest to miejsce szczególnie często pojawiające się w moich snach, bardzo dobrze
zakodowane w mojej pamięci. Jest to jakiegoś rodzaju porządkowanie moich wspomnień,
podświadomych traum, których doświadczyłam będąc dzieckiem.
Wejście do miejsca, które mnie ukształtowało. Wejście do miejsca, gdzie nawiązywałam
pierwsze kontakty z ludźmi. Wejście do miejsca, gdzie spędziłam dzieciństwo, patrząc na nie całkiem
inaczej. Powrót do przeszłości, której do końca nigdy nie mogłam zrozumieć. Próba zrozumienia ludzi,
którymi się otaczałam. Próba walki z tym co do teraz zostało w mojej głowie.
Adriana Woźniak, I’ve seen it all before, Fotografie, II rok I stopień 
Adriana Woźniak, I’ve seen it all before, Fotografie, II rok I stopień 
Adriana Woźniak, I’ve seen it all before, Fotografie, II rok I stopień 
Adriana Woźniak, I’ve seen it all before, Fotografie, II rok I stopień 
Adriana Woźniak, I’ve seen it all before, Fotografie, II rok I stopień 
Adriana Woźniak, I’ve seen it all before, Fotografie, II rok I stopień 
Zuzanna Jankowska, Jestem obrazem, Fotografie, Pracownia Wolnego Wyboru
Jestem tylko odbiciem. Odbiciem cudzych doświadczeń i myśli. Sobą jestem tylko w swojej głowie.
Bycie autentycznym jest naszym najwyższym obowiązkiem. Cytując znanego pisarza – Niebezpieczne
jest, jeśli ktoś się zmusza, by być takim jak inni. Wywołuje to nerwice, psychozy, paranoje.
Moment zdobycia wiedzy o swojej prawdzie, swojej tożsamości, kojarzony jest z uczuciem euforycznym,
niekoniecznie z bólem, jednak struktura świata mniej lub bardziej sugeruje, co byłoby najbardziej
zrozumiałe, miłe, odpowiednie, wywołując w nas wewnętrzne spięcie.
Chciałabym przedstawić to co pomiędzy, to co na granicy, nieokreślone, niezrozumiałe,
niezaszufladkowane. To co nie jest ci winne wyjaśnień i nie zasługuje na oceniające, ciekawskie
spojrzenia. Osoby trans, niebinarne- queer’owe, mogą na własnych warunkach eksplorować swoją
tożsamość. Ciężar cudzych schematów postrzegania płciowości zdaje się nieodłączną częścią tego
procesu.
Zuzanna Jankowska, Jestem obrazem, Fotografie, Pracownia Wolnego Wyboru 
Zuzanna Jankowska, Jestem obrazem, Fotografie, Pracownia Wolnego Wyboru 
Zuzanna Jankowska, Jestem obrazem, Fotografie, Pracownia Wolnego Wyboru 
Zuzanna Jankowska, Jestem obrazem, Fotografie, Pracownia Wolnego Wyboru 
Zuzanna Jankowska, Jestem obrazem, Fotografie, Pracownia Wolnego Wyboru 
Zuzanna Jankowska, Jestem obrazem, Fotografie, Pracownia Wolnego Wyboru 
Zuzanna Jankowska, Lustro powiedziało mi, że mam trzy nogi, Fotografie i Rysunki,
Pracownia Wolnego Wyboru
Lustro powiedziało mi, że mam trzy nogi, grube kolana, dwadzieścia siedem wałeczków brzusznych, że
nie mieszczę się w ramie. Mam zdeformowane plecy i dłonie, niemądre spojrzenie, krzywy uśmiech.
Zasugerowało zniknięcie, ja natomiast nie zniknęłam. Lustro też nie zniknęło.
Zajęłam należną mi przestrzeń niechętnie, zniesmaczona własną próżnością i śmiesznością wyobrażeń.
Dysmorfofobia stanowi zagrożenie dla życia i zdrowia chorego. Stan osób obsesyjnie doszukujących się u
siebie mankamentów wyglądu znacznie podnosi prawdopodobieństwo rozwinięcia się fobii, depresji,
zwiększa ryzyko samobójstwa. Jednym z głównych problemów jest to, że osoba z zaburzeniami
dysmorficznymi jest przekonana, że jej wady są poważne. Traktuje je wręcz jako deformacje.
Zuzanna Jankowska, Lustro powiedziało mi, że mam trzy nogi, Fotografie i Rysunki,
Pracownia Wolnego Wyboru
Zuzanna Jankowska, Lustro powiedziało mi, że mam trzy nogi, Fotografie i Rysunki,
Pracownia Wolnego Wyboru
Zuzanna Jankowska, Lustro powiedziało mi, że mam trzy nogi, Fotografie i Rysunki,
Pracownia Wolnego Wyboru
Zuzanna Jankowska, Lustro powiedziało mi, że mam trzy nogi, Fotografie i Rysunki,
Pracownia Wolnego Wyboru
Zuzanna Jankowska, Lustro powiedziało mi, że mam trzy nogi, Fotografie i Rysunki,
Pracownia Wolnego Wyboru
Zuzanna Jankowska, Lustro powiedziało mi, że mam trzy nogi, Fotografie i Rysunki,
Pracownia Wolnego Wyboru
Zuzanna Jankowska, Lustro powiedziało mi, że mam trzy nogi, Fotografie i Rysunki,
Pracownia Wolnego Wyboru
Zuzanna Jankowska, Lustro powiedziało mi, że mam trzy nogi, Fotografie i Rysunki,
Pracownia Wolnego Wyboru
Zuzanna Jankowska, Lustro powiedziało mi, że mam trzy nogi, Fotografie i Rysunki,
Pracownia Wolnego Wyboru
Zuzanna Jankowska, Lustro powiedziało mi, że mam trzy nogi, Fotografie i Rysunki,
Pracownia Wolnego Wyboru
Zuzanna Jankowska, Lustro powiedziało mi, że mam trzy nogi, Fotografie i Rysunki,
Pracownia Wolnego Wyboru
Arleta Gosławska, Jestem obrazem, Skany, II rok I stopień
Ciało – obiekt, który wszyscy posiadamy. Ma wiele zastosowań i umiejętności. Może być
wykorzystywane do różnych celów. Czasem nawet nieetycznych. Jego zasięg ogranicza się do jego
kończyn. Ciało jest bytem. Jest istotą. Żyje i działa samodzielnie. Jest obrazem naszej duszy.
Reprezentuje nas.
Nasze gesty to nasze działania, decyzje, które podejmujemy.
Głównym celem tej pracy było stworzenie obrazu z ludzkiego ciała. Skaner pozwala na liniowe
zapisywanie otoczenia w czasie rzeczywistym. Ogranicza się do płaszczyzny prostokątnej szyby, w
obrębie, której komponujemy obraz. W wyniku sposobu jego pracy oraz przy użyciu różnorodnych
technik, możemy uzyskać abstrakcyjne przedstawienia. Skaner analizuje dany obiekt punkt po punkcie i
przesyła obraz do komputera. Efekt jaki uzyskujemy podczas skanowania ciała jest niespodziewany.
Trudno jest otrzymać dwa razy taki sam obraz.
Arleta Gosławska, Jestem obrazem, Skany, II rok I stopień 
Arleta Gosławska, Jestem obrazem, Skany, II rok I stopień 
Arleta Gosławska, Jestem obrazem, Skany, II rok I stopień
