∧

Pracownia Neofotografii

dr Anna Kędziora

mgr Max Radawski

konsultant: dr hab. Krzysztof J. Baranowski

Pracownia NeoFotografii jest w prostej linii kontynuatorką idei i ducha Pracowni Fotografii Intermedialnej, a która powstała w 1989 roku.

Charakter Pracowni oparty jest na rozumieniu fotografii, jako istotnego połączenia z szeroko rozumianą rzeczywistością. Tą materialną, jak i mentalną (duchową). Program, to traktowaniu fotografii, jako samoświadomego zawiązania uważnej relacji ze światem i dawaniem „sprawozdania z obecności”.

Specyfika programu nauczania w Pracownia NeoFotografii, to używanie obrazu fotograficznego na równi z innymi formami wyrazu artystycznego (mediami). Takimi jak rzeźba, formy przestrzenne, rysunek, video, grafika, design. W realizacji podejmowanych zagadnień i tematów, często fotografia traktowana jest jedynie jako punktu wyjścia do twórczych poszukiwań niefotograficznych (neofotograficznych) form wypowiedzi.

Dla prowadzących Pracownię NeoFotografii, przesłaniem, jak i celem nauczania, jest twórcza współpraca oparta o nieskrępowany, otwarty dialog w artystycznych poszukiwaniach poprzez stanowienie i rozwijanie tradycyjnych sposobów pojmowania i realizacji (nie tylko) obrazów. Inspirowanie poszukiwań i odkrywania własnego języka artystycznej wypowiedzi.

**Małgorzata Ciesielska**
*Zastygać rzeki bieg*
obiekty, technika własna (fragmenty roślin, sól, gliceryna)

Praca skupia się wokół procesów występujących w naturze. “Zamarzanie” jako gest
zatrzymujący czas, zachowujący fragment rzeczywistości.

Julia Sokołowska
Przepływ
wideo

Woda jest niezbędna, pełna zmiennych stanów skupienia.
Poszukiwanie domu i bezpieczeństwa w nieustannym przepływie sprawiło, że przyjrzałam się codziennemu rytuałowi zanurzania się. Kontakt z wodą i oddanie kontroli nad obrazem umiejscowiły mnie we wdzięczności za proces nieustannych zmian i schodzenia w głębinę. Przepływ trwa niezależnie od nas.
Realizacja nawiązująca formą do otwartości domu i falowania wody.

Julia Sokołowska
Zwiędlenie

**Natalia Sulikowska**
*Zestawienie zbiorcze spisów z natury*
instalacja: kurz, lustro, szkło

Kurz jest komentarzem do relacji między czasem i przestrzenią, między kosmosem, a cząstką. Zawiera w sobie wyindywidualizowaną esencję rzeczywistości, świat materialny zostaje zneutralizowany i przetransportowany do postaci skoncentrowanej.
Z osadu codzienności stworzyłam kokon, niebędący możliwym do umiejscowienia w czasie. Jednocześnie martwy i żywy byt, w którym pochód czasu nabiera wymiaru fizycznego. Kurz w mojej pracy jest swoistym uosobieniem przemijania.

Mikołaj Karczyński
Kartka
wideo, rysunek węglem na papierze

Projekt ten jest odpowiedzią na temat „czas który spaja”. Moje poszukiwania zaczęły się od rozważań filozofów na temat czasu, jednakże w trakcie procesu okazało się, że opowieść zaczęła zmierzać w inne rejony. Był to obszar mojej psychiki oraz mroku, jaki napotkałem podczas swojego życia. Praca zakreśla problem otchłani, którą sami zaczynamy sobie wyznaczać, na samym początku może być ona niewinna, sprawiać wrażenie nieistotnej, lecz wraz z czasem staję się coraz bardziej przytłaczająca, zaczyna określać nasz świat i przez to nas samych.

**Małgorzata Markiewicz**
*Pomiędzy*
Fotografia, projekcja, obiekt – wydruk 3d, wymiary: 12 cm x 8 cm x 3 mm

Punktem wyjścia do powstania pracy była refleksja nad światłem i cieniem. Wiązka światła padająca na przedmiot tworzy jego odbicie, cień – substancję, która w swojej ulotnej formie jest pomiędzy rzeczywistością a abstrakcją. Stanowi ślad przedmiotu, jego relikt, pozostałość. W pracy podjęłam próbę zmaterializowania czegoś tak nieuchwytnego. Transmituję substancję do świata cyfrowego, by na nowo wpisać ją w analogową formę. Multiplikuję, zestawiam oba światy w projekcji. Eksperymentalna próba poszukiwania nowych znaczeń tej samej, a może już innej substancji.

Oliwia Oleszak

Dźwięk położyłam obok drewna
wideo, audio

Najpierw pojawiła się rozmowa. Następnie przyszła obserwacja. Wśród nas są jeszcze ludzie kultywujący procesy, które wraz z modernizacją, zaniknęły bądź straciły na wartości. Ci, których życie dalej współzależne jest od natury, zachowali je. Przybierają one wręcz rytualny charakter, mimo że zainteresowani usilnie starają się tego wyprzeć.
Przekazywane są czule wraz z upływem pokoleń. To nadaje ciepły rytm czynnościom i podtrzymuje je przy życiu. Zarezerwowane są jednak wyłącznie dla męskiej części rodziny. Czy więc stanowią one rytuał? Czy można poddać je instrukcji? I wreszcie, czy można wykraść je niezauważenie i mimo zaprzeczenia wszystkim determinantom, poznać ten świat?

Musiałam się przekonać.

**Oliwia Oleszak**
*Nagi Syn*
książka

Niektórzy z „współzależnych” posiadają dodatkowy dar – potrafią komunikować się z roślinami. Nazywam ich zaklinaczami.
Podróżowałam wraz z chłopcem, który pokazał i opowiedział o historii budowania relacji z roślinnymi gatunkami. Mówił o mocy i czarach. I o tym, jak zmienia się ich postrzeganie wraz z upływem czasu. Czasami już nie był w stanie zrozumieć, o czym mówi mu dziadek.
Tę podróż zamknęłam w książce.

Andrzej Staniek
Happy Karaczan
obiekt: polymorph, szkło, silikon; wideo: 00:05:00

Karaczany Madagaskarskie (karaluchy) są sprzedawane jako pokarm dla innych organizmów. Odwracam sytuację i to ja staję się pokarmem dla nich. Karaczany żyją w stworzonym przeze mnie terrarium, które zostało wykonane całkowicie ze sztucznego tworzywa i dostosowanego do ich trybu życia. Jako pokarm służą im twarzo-żelki, w których skład wchodzi moja krew oraz agar (wegański odpowiednik żelatyny). Tytuł projektu Happy Karaczan nawiązuje do nazw karm dla zwierząt jak np. Happy dog.

**Mateusz Janik Ir. mgr**

Tytuł: “Gdy spojrzałam na siebie, zobaczyłem coś nowego (When I looked at myself, I saw something new)”

Róża pozostaje różą w każdej swojej postaci. Powłoka, którą tworzymy, zaczyna żyć własnym życiem. A ludzie, którzy nie istnieją, powstają przez samą myśl i prezentują siebie tak jak my.

Mateusz Janik Ir. mgr
Przejścia (Transitions)
Instalacja wideo, zapętlona, 2022.

Pracownia Neofotografii

Wydziały UAP