IX Pracownia Rysunku
prof. dr hab. Zbigniew Szot
dr hab.Diana Fiedler, prof. UAP
Rysunek jako wypowiedź i sposób komunikowania jest jedną z najstarszych, najbardziej pierwotnych form.
Rysunek jest działaniem człowieka opowiadającym o tym, co jest werbalne, jak i o tym, czego zwerbalizować się nie da. Z jednej strony mamy wielowiekową tradycję, a z drugiej współczesność z całym wachlarzem możliwości realizacyjnych – czasy, w których rysunek z działań pomocniczych stał się samodzielną dyscypliną sztuki. Połączenie tego, co pierwotne z najnowszymi osiągnięciami technologii może stać się inspirujące i odkrywcze. Zakres rysowania nieustannie się rozszerza. Rysunek asymiluje elementy innych mediów oraz dyscyplin, co zbiega się z zacieraniem granic pomiędzy nimi. Eksplorujemy rysunek poprzez różne drogi myślenia oraz najróżniejsze media. Chcemy aby idee i materiały wzajemnie na siebie wpływały. Celem IX Pracowni Rysunku jest przyczynianie się do twórczych poszukiwań studentek i studentów, do kształtowania się ich indywidualnego języka artystycznego. Pracownia jest miejscem, w którym doświadczanie rysowania staje się dla nich rozszerzonym polem – expanded field (Rosalind Krauss). Eksperymentalnym i otwartym.
Bartłomiej Puch, I r I st, Fotografia Intermedialna
bez tytułu 2022
obiekt wideo
bez tytułu 2021
wideoperformans, 20”11’
Performans wykonany podczas wystawy “Pogranicze” w Domu Kultury w Gołdapi, kwiecień 2022 r.
Bartłomiej Puch I r I st, Fotografia Intermedialna
f*ck off 2022
rysunki, 29,7 x 42 cm
Sytuacja wokół mnie zaczyna mnie męczyć. Złość. Próba wylania emocji na zewnątrz. To co pod ręką, to co z ręki. Symboliczny gest, środkowy palec. F*ck off. Dajcie mi wszyscy spokój.
Rysunki są zapisem performatywnej próby wyrażenia złości.Anna Łepak III r, GP
bez tytułu (przebodźcowanie) 2021
technika mieszana: nici, wata, plastik, gąbka, folia, styropian, tektura
Przebodźcowanie to praca każda z osobna, ich zbiór, ale przede wszystkim proces jakiemu zbyt często się poddaję zagłuszając myśli nieustanną „audycją” w słuchawkach, która służy po części temu by proces tworzenia „przeminął”, a umysł był zajęty czymś innym podczas gdy paradoksalnie, to na tym procesie powinien się skupić, zanurzyć się w nim i czerpać z niego satysfakcję. Przedstawione prace są wynikiem pracy nad moimi, często negatywnymi emocjami wobec tego mechanizmu (i w trakcie jego przeżywania), poddawania się im i poszukiwania zrozumienia swojej postawy w intuicyjnym posługiwaniu się nićmi.Anna Łepak III r, GP
bez tytułu (przebodźcowanie) 2021
technika własna (nici, wata, plastik, tektura)Anna Łepak III r, GP
bez tytułu (przebodźcowanie) 2021
technika własna (nici, wata, gąbka)Anna Łepak III r, GP
bez tytułu (przebodźcowanie) 2021
technika własna (nici, wata)Julia Werner II r I st, AW
Stages of Life 2022
site-specific, technika własna.
Punktem wyjściowym mojej pracy była analiza granatu. Fascynują mnie struktury organiczne, ich kształty, formy oraz faktury, dlatego też postanowiłam dogłębnie się im przyjrzeć. Rysunki, nad którymi pracowałam w 1 semestrze stały się fundamentem do powstania ostatecznego projektu- czyli tworu na ścianie w pracowni. Małe, liczne nasiona to środek omawianego przeze mnie owocu i to ich kształty i układy zainteresowały mnie najbardziej.
Cała instalacja to miliony plastikowych, różnobarwnych kuleczek i brokatu. Do wykonana tego projektu użyłam tylko materiałów syntetycznych- dla kontrastu, organiczna struktura opowiedziana sztucznie wytworzonymi elementami.
Powstała forma przed wszystkim razi wielką skalą, a jednocześnie szczegółowością detalu. Kształtem przypomina rozwijający się grzyb na ścianie, który rośnie i rozciąga się w różnych kierunkach. Fantazja barw i błysk brokatu kojarzy mi się z dzieciństwem czy też zdobnie udekorowanymi wypiekami. Projekt opowiada o szeroko pojętym rozwoju jeśli chodzi o jednostkę czy społeczeństwo. Co warto zauważyć, to każdy mały detal jest tak samo ważny jak i całość kompozycji.
(plastikowe kulki)Julia Werner II r I st, AW
Stages of Life 2022
site-specific, technika własna (plastikowe kulki)Zofia Widuch II r I st, Wzornictwo
KORZENIE 2021
Rysunki i obrazy są moim sposobem na bliższe poznanie i zgłębienie natury korzeni, które od zawsze mnie fascynują. Wyrażam tak również swój zachwyt i wszystkie emocje, które we mnie wywołują.
W zdjęciach przenoszę rodzaj spojrzenia jakim darzę korzenie na własne ciało. Myślę, że ostatecznie ich natura jest bardzo podobna. Staram się widzieć je jako część przyrody i w tych ramach szukać jego niezwykłości.
Zofia Widuch, II r I st, Wzornictwo
“w ścianę”, 2022
Są bardzo rozrzutne w swoim pięknie. Przecież nie wiedziały, że na pewno będę oglądać.
Ile wolności w doświadczaniu, nie dotknie ich nic co zrobię. Prywatny pokaz odbywa się dla mnie albo dla nikogo.
Nie-patrzenie chyba byłoby marnotrawstwem. Nie wydaje mi się żebym była w stanie odwrócić wzrok.
Teresa Nuckowska II rok, Malarstwo
Ciało Obce 2022
ceramika
Rzeźba powstała w wyniku poszukiwania sposobu na pokazanie nieskończoności wszechświata. Długotrwała praca nad tym zagadnieniem uświadomiła mi powtarzalność struktur w naturze. Zdjęcia kosmosu przypominają obraz spod mikroskopu i odwrotnie. Mikrokosmos i makrokosmos się przenikają. To co wydawało się obce nagle staje się znajome, bliskie.Teresa Nuckowska II rok, Malarstwo
Ciała Obce 2022
atrament na papierzeWiktoria Stefaniak III r I st, WAiW
nienazwane/ unnamed 2021
fotografie
Proces twórczy rozpoczęty tematami feminizmu i ciała otworzył we mnie emocje, których wcześniej nie widziałam w takim świetle. Fotografie poprzez doświadczenie ich tworzenia stały się dla mnie obrazem jakiegoś ucisku. Uczucie pojawiło się we mnie w kontekście sytuacji politycznej w kraju, ataków na prawa kobiet ale również w kontekście własnego ciała. Nie wiem czy ukrywam się przed własnym ciałem czy krajem. Może ukrywam własne ciało przed widokiem innych. Z czasem moje uczucia zdają się być takie same a wyraz twarzy nadal aktualny jako kobiety przytłoczonej patriarchalnym światem.
Kinga Paciorek I r II st, AWiS
Oddech 2022
papier, 25 x 25cm, czarny i biały akryl
Prace powstały przy wykorzystaniu powietrza, powietrza wydychanego z ust, rozdmuchującego farbę. Wykonanie tych prac pozwoliło mi na złapanie tytułowego oddechu, dały chwilę wytchnienia i przerwy, bo nic tak nie uspokaja jak zamknięcie się na chwilę w swoim świecie i danie upustu swoim emocjom.
Maria Serowik III rok, Wzornictwo
Wychodzę z siebie 2021
Anna Tomczyk Grafika
„Mrówki wychodziły spomiędzy desek” 2022
tkanina, nici
Mrówki to praca o wstydzie i widoku podłogi we wspomnieniach z momentów kiedy bałam się podnieść głowe do góry i spojrzeć przed siebie z lęku przed tym że zostanę zauważona. Wbijałam wzrok w podłogę i starałam się śledzić to co działo się w zasięgu mojego wzroku, czasem były to mrówki wychodzące spomiędzy desek, czasem butelka która poruszała się podczas jazdy w samochodzie, kroki innych ludzi. Staram się przetransformować linie tworzące klepki podłogowe, nadać im dyktowany przeze mnie kształt i materiał, zaprezentować podłogę na wysokości wzroku odbiorcy, żeby nie miał wyboru, mógł patrzeć albo na moją podłogę albo na podłogę danego miejsca, chciałabym oddać to uczucie uwięzienia i wstydu. Praca wykonana jest na materiale ponieważ chciałam, żeby była jak najbardziej interaktywna z odbiorcą, żeby mogł jej dotknąć, prześledzić palcem linie, tak jak śledzimy linie wzrokiem w momencie wbicia wzroku w podłogę, zobaczyć poplątane nitki z tyłu, przypominające kłębowiska robaków lub brudu między deskami.Alena Pak I r I st, Malarstwo
The Nerve 2022
akwarela, papier
Wiktoria Nowacka I r I st, Scenografia
2022
technika własna na twarzyHyungmo Kim III r I st, Malarstwo
Pandemic cat (ft. Pandemic Boy) 2022
This is the series of drawing about my cat. the cat with history of mine, the cat who flew to Poland from Korea with me, and he is the cat who is my family.
This is my first time to being in sort of isolation influenced by Pandemic.
Most of classes are running by online mode, and other situations kept me to work in my flat, barely had a chance to meet people. So I had to find something in catch it in my drawing inside of it.
What can I sketch? Of course it wasn’t easy to find a theme. And I didn’t want something artificial to draw.
I wanted something closed to me, something in personal. I wanted to explore the layers of mine.
The first thing which grabbed my eyes was the situation where I facing isolation now.
I am foreigner. I came to Poland where is utterly different from where I lived for many years. And pandemic nailed my isolation in double.
In this circumstance, I had more chances to attached with my cat.
I met him right after I discharged from military in Korea, and he is a not only a pet but a family to me. When I decided to fly to Poland to study again he flew with me..
He purrs, sleeps, and interacts with me whole day. And the interaction that I had with him made me to relief, and even dependent to him.
And I appreciate to him to be with me in Poland.
Even thought he is a cat, he does have many emotions in different situations, and knows how to interact with me to deal with it. And during this pandemic I realised that the eyes of his is the beginning of his emotion. And I started to focus on features of his eyes.
I wanted to substitute all the backgrounds that mentioned above into black paper. And to do so, I paid attention to how the light works in his eyes.
Glittering from reflection of light, size of pupil, difference of facial expressions are all included in this series, and I only drew eyes in empty blackness in a way to substitute of isolation that I and my cat have in now.
I mentions that the subject of this drawing series is a cat, but just to watch at the series will not give a direct depiction about cat’s eyes.
It can shown something different or even mysterious. And by do so, I want us to interact with this big eyes from black void.
Malin Sandvold II r I st Grafic Design
People on the street 2022
mix media
These sculptures represent my imagination while looking at people walking on the street. Usually most people look similar how they present themselves oar want to be seen. I think most people don’t want to look different from the norm and that makes me somehow uncomfortable. In this I have found a way to imagine how people would look like if this wasn’t a standard. My sculptures do not have humanistic forms but represent how I look at people and how my imagination starts forming bodies of variety based on individuality.